Konstanty Laszczka (1865 Makówiec Duży - 1956 Kraków) - pochodził z prostej rodziny chłopskiej będąc samoukiem w dziedzinie sztuk plastycznych. Został zauważony przez mieszkającą nieopodal rodzinę ziemiańską Ostrowskich, którzy to posłali młodego chłopca do Warszawy, do Jana Kryńskiego.

  Szybko zdobywał rozgłos i uznanie. Otrzymał stypendium Towarzystwa Zachęty Sztuk Pięknych i wyjechał do Paryża. W 189 roku wrócił do Polski, ale na zaproszenie Juliana Fałata przeprowadził się do Krakowa, gdzie przez prawie 40 lat, niemal do II wojny światowej był kierownikiem katedry rzeźby.   Konstanty laszczka był człowiekem światłym i otwartym. Jako rektor krakowskiej ASP przyjął pierwszą w historii kobietę Zofię Baltarowicz Dzielińską w mury uczelni. Osoby interesujące się tą postacią zauważą, że był on portretowany przez innych wielkich, sam zaś tworzył portrety innych rzeźbiarzy i malarzy. Życie zetknęło go z wieloma wybitnymi: Stanisławem Wyspiańskim, Xawerym Dunikowskim, Leonem Wyczółkowskim, Franciszkiem Mączyńskim, Ludwikiem Pugetem.   W 1956 roku zmarł w Krakowie i został pochowany na Cmentarzu Rakowickim.

Literatura:

•.